IKOYI** – Londen (nr. 15 in de top 50 van beste ter wereld)

Verdeeldheid zaaiend. Pittig. Zuiver. Niet zomaar een beetje.

Drie maanden geleden kreeg ik, als onderdeel van mijn werk, de kans om te dineren bij Ikoyi in Londen – dit restaurant met twee Michelinsterren, dat onlangs naar de 15e plaats is gestegen in de World's 50 Best 2025. En bovenal had ik het voorrecht om verwelkomd te worden door chef-kok Jeremy Chan zelf. Nog voordat ik aan tafel ging, kreeg ik een rondleiding van de eigenaar en een paar gesprekken met Jeremy, die me vertelde over zijn visie, zijn benadering van smaak, de balans van texturen, maar bovenal de centrale rol van kruiden – deze West-Afrikaanse kruiden die hij verheerlijkt zonder ooit in folklore te vervallen. Hij liet me ook enkele van zijn pareltjes zien, zoals dit Cornish rundvlees, drie maanden ter plaatse gerijpt en vervolgens een maand verfijnd in de kelder van het restaurant. Daar al, begrijpen we: hier wordt niets aan het toeval overgelaten.

De Ikoyi-schok: je houdt ervan of je haat het

Voordat ik erheen ging, had ik een flink aantal recensies gelezen – en het is een understatement om te zeggen dat ze verdeeld waren. Tussen " gastronomische oplichterij ", " Michelin begrijpt er niks meer van " of " slechtste maaltijd van mijn leven " en aan de andere kant " ongelooflijke zintuiglijke ervaring ", " beste maaltijd van mijn leven "... wist ik dat ik een gastronomisch spanningsveld zou betreden.

Wat als we de kerk weer midden in het dorp plaatsen?

Een gepolijste esthetiek, een decor dat de toon zet

Het restaurant, gevestigd in het uiterst vertrouwelijke 180 Strand, heeft alle kenmerken van een eigentijdse setting: gepatineerd koper, vloeiende lijnen en verfijnd servies. Het doet eerder denken aan een galerie dan aan een bistro. Het is ingetogen, assertief en bijna stil. Het vormt de basis voor een keuken die luidkeels zal spreken.

Een keuken van contrasten, die risico's neemt

Het proeverijmenu wordt aangeboden voor £350 , zonder enige aanduiding van een gang. We gaan blindelings te werk, maar met een betrouwbare gids. Ik vond wat ik vaak zoek in een goede keuken: spanning . Hier is niets lauw. Gerookte jollofrijst , perfect gekalibreerd in umami, arriveert in een dampende zwarte kom, gevolgd door gerijpte tarbot, geserveerd met egusi miso (gedroogde en gefermenteerde meloenpitten). Het is technisch, precies en soms bruut.

Het is niet allemaal perfect (maar toch uitstekend). Eén amuse, een combinatie van rundvlees, forel, asperges en gekonfijte sinaasappel, kwam op mij over als "onnodig complex". Maar dat is het soort misstap dat je degenen die het echt proberen vergeeft. Want de bedoeling is duidelijk: irriteren , provoceren , stimuleren .

Voor wie? Voor degenen die de basiskennis hebben.

Zoals Orelsan zou zeggen: "Als je de basis niet hebt, ben je vanaf het begin de klos." Ikoyi is geen restaurant dat aan verwachtingen voldoet. Het doorbreekt de norm. Ben je niet nieuwsgierig, wil je weten wat je eet voordat het op je bord ligt, of krijg je bij de geringste hint van chilipeper al paniek? Ga dan verder.

Maar als je open-minded bent, als je het prettiger vindt als eten je uitdaagt in plaats van liefkozingen, dan is Ikoyi misschien wel een verrassing. Niet per se een instant verliefdheid, maar een ervaring die je bijblijft. Als een film die je niet meteen begreep, maar waarvan de intelligentie je dagen later nog steeds achtervolgt.

Persoonlijk oordeel

Ikoyi staat voor signature cuisine, en voor mij is het een geweldige signature cuisine. Zoals elke auteur verdeelt Jeremy Chan zijn werk. Hij creëert een krachtige soundtrack, zonder koste wat kost te willen behagen. Als regisseur of fotograaf ben ik altijd op zoek naar het verhaal, de boodschap. En hier is de boodschap duidelijk: de pit weer centraal stellen in het verhaal, zonder er ooit "foodporn" of folklore van te maken.

Dus ja, het jeukt. Ja, het prikt. En ja, het is controversieel. Maar bovenal is het een restaurant dat je niet snel zult vergeten.