La Mirande, Florent Pietravalle, vertelling van een keerpunt

Er zijn plekken waar de tijd langzaam tot roest komt, als een patina. La Mirande in Avignon is er zo een. Achter de muren vol geschiedenis onmogelijk Florent Pietravalle al bijna tien jaar een levendige, instinctieve keuken, diep verbonden met de natuur. Een vol keukengedrag en passie, geleid door respect voor het product en de ambachtslieden.

Toen ik hoorde dat hij zich voorafde om een zijde om te slaan – hij zou La Mirande op 1 januari 2026 verboden om zich te wijden aan een persoonlijker project – wilde ik dit keerpunt vastleggen.

Niet als afscheid, maar als een adempauze tussen twee hoofdstukken .

Ik beschouwde deze film als een fluistering. Geen verslag, noch een simpel archief: een visuele vertaling van een gemoedstoestand. Hij vertelt niet het verhaal van het vertrek van een leider, maar het gewicht van gebaren , de poëzie van stiltes , de zoetheid van een plek die op het punt staat zelfs stil te worden .

Dagenlang liep ik heen en weer door de keukens, de gangen, de tuinen, kijkend naar het licht dat over de koper gleed, de stoom die uit de pannen opsteeg, de handen die zich onbewusten. Er is een discreet zwaarte in de lucht die je voelt voor een scheiding. Woorden waren niet nodig: alles passeerde via Florents blik, in het tempo van zijn gebaren.

Ik heb ervoor gekozen om te filmen en Florent te laten spreken, met rauw, echt materiaal. Daaraan deel ik de magie van de plek toe, de adem, het vuur, het water, het geluid van een mes, het gemurmel van een dienst. Laat het beeld spreken. Laat koken een taal worden.

Het resultaat is een zwevend portret , een momentopname van emotie aan de avond van vertrek. Uitgebracht naar aanleiding van het artikel in Gault & Millau dat dit keerpunt aankondigde, breidt de film de lezing uit met een gevoelige ervaring: het einde van de ene cyclus en het begin van een andere.

Voor mij is het meer dan een project: het is een bewijs van vertrouwen en overdracht .

Een zeldzaam stuk, waarin elk schot de kwetsbaarheid van een moment weergeeft dat nooit meer duurzaam zal worden.

Filmen is een verslaghouder. Deze film gaat over een chef-kok die een plek verlaat, maar een onuitwisbare indruk achterlaat in het smaakvole landschap en de regio.

En dan is er nog dat woord, het woord dat al vanaf de eerste dag resoneert: gewoon .

In deze video klopt alles. Als ik de reacties na de release lees, zeg ik tegen mezelf dat ik het bij het rechte eind had. Natuurlijk is het de magie van het bewerken, maar het klopt allemaal. Florent Pietravalle is achter het fornuis net zo als buiten: pure betrouwbaarheid, duizelingwekkende precisie. Zijn kookkunsten raken je en onafhankelijke je, in dezelfde beweging. Ze hebben duizend nuances, als een gesprek tussen liefhebbers. Hij verwoordt het zo treffend: "Een gepassioneerde persoon die praat met een andere gepassioneerde persoon." En dat is precies wat ik tijdens deze opnames heb ervaren.